“Hoi”

“Hoi”

“Je weet dat we hier gewend zijn dat de eerste die gaat eten ook de tafels even dekt”

“Jawel”

“Zou je dan voortaan de tafel willen dekken als je hier als eerste zit?”

“Nee”

Hij stond achter me, ik zag hem niet, maar de stilte en een zich verdiepende ademhaling zijnerzijds verraadde veel.

“Maar zo werkt het hier wel”

“Dan moet ik dus de tafel dekken omdat jullie net zo lang blijven wachten tótdat ik de eerste ben die gaat eten? Lijkt me niet, dek je eigen tafel maar.”

Er kwamen ondertussen ook al anderen binnen. Onbewogen bleef ik met mijn rug naar hen toe zitten. Pakte wat melk. Liet het me goed smaken. Melk bevat veel belangrijke voedingstoffen, waaronder essentiële aminozuren. Ik drink veel melk.

“Da’s niet zo sociaal, meneer Savalle”

“Dat probeer ik je inderdaad ook net uit te leggen, maar het schijnt niet tot je door te dringen. Dus zorg voortaan dat je gewoon je eigen tafel dekt en val mij voortaan niet meer lastig als ik zit te eten, ik kom hier juist als eerste zodat ik nog een beetje rust heb tijdens het eten”

De anderen kregen nu ook in de gaten wat er aan de hand was. Niet vreemd. Ze hadden immers állemaal zitten wachten totdat ze niet meer als eerste de kantine hoefden te betreden.

“Zeker omdat je hier net bent komen werken, stel ik voor dat je alsnog even de tafels dekt!”

Onberoerd at ik mijn boterham met duo-penotti op, begon zelfs aan de volgende. Aardbeienjam. Nog steeds zat ik met mijn rug naar hun toe en instinctief had ik de positie van zeven aanwezigen al gevisualiseerd. Ik ben gewend de informatie die mijn zintuigen mij leveren te combineren tot een mentaal radarbeeld. De kleinste geluiden, de zwakste lichtschijnselen, bijna onwaarneembare temperatuur verschillen en fluctuaties in de luchtstromingen. Ik vergis me nooit. Dat kan ik me in mijn werk niet veroorloven. Een compiler straft fouten meedogenloos af.

“NU. Me-neer Hooffffff. NU”.

Het bleef even stil. Dit soort situaties zijn voor mij gesneden koek, ik ben zwaar getraind. Meer dan 17 jaar IT-ervaring, waaronder de nodige praktijkcursussen. Heb een curriculum vitae waar je met respect en eerbied over vertelt aan je kinderen en kleinkinderen. Ik besloot dan ook niet af te wachten. In een soepele beweging stond ik op, kwam een halve meter los van de grond en met een eenvoudige draaitrap verbrijzelde ik de kaak van Richard, technisch ontwerper, 35 jaar. Richard was kansloos, niemand kon hem aanrekenen dat hij knock-out ging. Ik had in deze trap de kracht gelegd die ook een met uitsterven bedreigde Zilverrug-gorilla, mannelijk, zonder problemen zou vloeren.

Op de achtergrond hoor ik de radio klinken. Tiësto, Just be. Heerlijk, ik liet het even op me inwerken. Na de break wordt het nummer waanzinnig mooi.

Nog voordat Richard met de doffe klap voorover op tafel viel, landde ik soepeltjes op één been om direct nog een keer te draaien. Vlak achter Richard stond namelijk Willem. Zonder enig probleem verbrijzelde ik zijn strottenhoofd. Mijn hiel liet weinig heel van de complexe kraakbeenstructuren in zijn keel. Toch enigzins onverwacht bleef Willem staan. Willem weegt 130kg, is 1.90 lang en programmeert in Java dus voor de zekerheid stompte ik hem behendig nog zes, zeven maal snel en zeer krachtig op zijn solar-plexus. Korte, direct stoten waartegen geen enkel verweer mogelijk is. Bullet-time stijl, mijn trademark. Zijn middenrif verkrampte en in combinatie met zijn verbrijzelde strottenhoofd zorgde ademnood ervoor dat Willem langzaam maar zeker door z’n knieën zakte om nooit meer op te staan. Ademnood is een zachte dood. Het zuurstoftekort dat ontstaat in de hersenen, zorgt voor prettige hallicunaties. Ik gunde het Willem wel, hij was een sympathiek collega en besloot geen verdere actie tegen hem te ondernemen. Ik ben misschien wel koelbloedig maar zeker niet harteloos.

Puur voor de show ging ik op het kolossale lijk van Willem staan en maakte selectief oogcontact met de anderen. De luchtresiduen die het gewicht van mijn getrainde lichaam uit de borstkas van Willem deden ontsnappen, veroorzaakte rochelende geluiden. Het deed me niets, kon ook niet, op dat soort momenten kan ik emotie uitschakelen. Ik concentreerde me op de rest van mijn inmiddels in blinde paniek vluchtende collega’s. De nauwe deuropening zorgde voor een chaotisch tafereel waarbij ze elkaar harentrekkend en krabbend voor probeerden te zijn om zo snel mogelijk de relatieve veiligheid van de hal te kunnen bereiken. Zo zijn mensen nou eenmaal. Egoïstisch. Er waren er echter nog drie binnen mijn bereik en het zou toch slordig zijn als ik ze allemaal zou laten ontsnappen. Mijn reputatie als begenadigd C++-er en datamodelleerder heb ik niet verkregen met slap optreden of prutswerk.

Ik evalueerde snel en accuraat de situatie. Carlo, Functioneel Ontwerper en teamleider, Tim, eveneens functioneel ontwerper maar geen team-leider (ze kunnen natuurlijk niet allemaal leider zijn) en Eduard, projectleider. Als enige van de drie is Eduard getrouwd en heeft drie kinderen. Is bovendien nog maar halverwege een veelbelovend carrièrepad. Een keuze was dus snel gemaakt.  Ik zette af, sprong, maakte drie stappen waarvan twee tegen de zijmuur en één tegen het plafond en in mijn laatste draai naar de grond toe deed ik een krachtige kniestoot landen op de rug van Eduard. Soepel brak ik zijn ruggengraat. Een afgrijselijke, bijna dierlijke kreet klonk en het geluid van de versplinterende ruggenwervels was alles overheersend. Een storend geluid, maar wat moest ik anders? Bovendien, Dat muziekje van Tiësto draaien ze een andere keer ook nog wel.

De rust keerde weder.

De volgende dag zat ik weer als eerste in de kantine en was net bezig aan mijn tweede set boterhammen toen er twee mensen binnenkwamen. Keurig in pak en met respect benaderden ze me. Het waren Theo en Geertje. Hun achternamen kon ik niet verstaan, maar het waren de vervangers van respectievelijk Richard, tehnisch ontwerper, en Eduard, projectleider. Voor Willem is tot op heden nog geen vervanger ingehuurd.

“Eetsmakelijk”

“Ja, dank je”

“Ja, sommige mensen overdrijven het soms wel wat, met al die regeltjes, onze excuses daarvoor”

“Geen probleem”

“Maar al met al is het toch netjes opgelost zo, het hoofdkantoor heeft besloten de reglementen wat aan te passen. We zijn ook blij dat u de zaak niet heeft laten escaleren. Er komt nu bovendien een kantinejuf die alles gaat regelen hier.”

Op de achtergrond hoor ik weer de muziek van Tiësto, Just be. Ik besloot mijn nieuwe collega’s verder te negeren zodat ik ongestoord nu wel het hele nummer kon uitluisteren.